Rozdział 20 "Na końcu wszystko będzie dobrze. Jeśli tak nie jest, oznacza to, że to jeszcze nie koniec. ~ Ed Sheeran"

Nagle zatrzymałam się. Podniosłam głowę i ujrzałam...

budynek. Niby nic takiego w końcu mieszkam w mieście, ale to nie był zwykły budynek, tylko ten na którego dachu stałam jeszcze parę godzin temu z Charliem. Przyglądałam się mu przywołując wspomnienia. W pewnym momencie dotarło do mnie jak głupia jestem. Nagle poczułam wibracje. Wolno wyciągnęłam telefon z kieszeni modląc się, żeby to nie był Charlie. Moje modlitwy zostały wysłuchane. Dzwoniła mama. Wzięłam parę głębokich oddechów, żeby się uspokoić i odebrałam.

- H... Halo? - jak widać mój głos nie chciał ze mną współpracować

- Cześć słońce. - powiedziała tylko dwa słowa, a ja momentalnie poczułam ciepło - Wracam ze szpitala. Zabrać cie po drodze? 

Zastanawiałam się nad odpowiedzią. Z jednej strony chciałam to wszystko na spokojnie przemyśleć i się uspokoić, a z drugiej strony mogłabym się tylko bardziej zdołować. Po chwili odpowiedziałam:

- Tak.

- A gdzie jesteś? - dobre pytanie. Rozejrzałam się, a kiedy znałam już odpowiedz szybko się nią podzieliłam

- Na Sesame Street. - u serio? Tak serio! 

- Będę za chwilkę. - rzuciła i się rozłączyła. 

Usiadłam na ławce po turecku i czekałam. Czekałam. Czekałam. W końcu mama przyjechała. Pośpiesznie wsiadłam do samochodu i zapięłam pasy. 

- No i jak było? - jasne. Nie mogło się obyć bez tego pytania. 

- Dobrze. - odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem 

Po drodze mama opowiedziała mi jak było w szpitalu, o tym jak lekarz chwalił Leo i o tym jak zgubiła klucze, czyli się nie myliłam. Leo był tam razem z nimi. Na myśl o tym i o 'mojej historii' momentalnie łzy zaczęły napływać mi do oczu. Przetarłam je szybko i odwróciłam głowę w stronę okna. 

Dojechałyśmy do domu. Szybko wysiadłam z pojazdu, a mama pojechała do pracy. Podeszłam do drzwi i zaczęłam mentalnie przygotowywać się na rozmowę z siostrą, bo co jak co, ale przed nią NIC się nie ukryje. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Maggie... która spała! Czyli rozmowa mnie ominie. Weszłam do kuchni. Wyjęłam szklankę, którą postawiłam na stole, po czym sięgnęłam po sok. Odwróciłam się i na moje nieszczęście trąciłam butelką szklankę, która z hukiem spadła na ziemię. Nie wiem jak, ale w drzwiach momentalnie stanęła moja siostra. 

~Maggie~

Ashley schyliła się i zaczęła zbierać potłuczone szkło. Wyrzuciłam je z impetem do kosza. Podeszłam do niej i położyłam jej ręce na ramionach.

- Co się stało?

- To aż tak widać? - pokiwałam głową

- Po pierwsze jestem zbyt dobrym wykrywaczem smutku, a po drugie... panda. - powiedziałam półszeptem i z lekkim uśmiechem 

Na moje słowa blondynka wybuchłam płaczem. Przytuliłam ją mocno.

- Chcesz o tym porozmawiać? - zapytałam

Kiwnęła głową. Weszłyśmy do jej pokoju i usiadłyśmy na łóżku.  Ashley przez nic nie mówiła. Zresztą ja też. Czekałam. Nie chciałam jej naciskać. W końcu wzięła głęboki oddech i zaczęła.

- Siedziałam sobie w pokoju, kiedy usłyszałam jak ktoś śpiewa. Pomyślałam, że to jakiś chłopak stara się o dziewczynę, kiedy okazało się, że to śpiewa Charlie. Zeszłam do niego. Chwilę gadaliśmy, a potem zabrał mnie na spacer. To znaczy nie na spacer...

- No wiem, wiem mów dalej. - przerwałam jej, bo chciałam jak najszybciej dojść do sedna sprawy

- Zawiązał mi oczy bandamką, a po chwili stałam na dachu. - opadła mi szczęka na co blondynka się zaśmiała - A to nie wszystko! Był tam koc, na nim poduszki a w okół tego świeczki i lamki cotton balls.

- Czy on nie jest najromantyczniejszym chłopakiem na świecie? - spytałam retorycznie myśląc o Leo, a dziewczyna zaczęła się śmiać, jednak po chwili jej uśmiech znikł. Widząc to wtrąciłam:

- Przepraszam... Już ci nie będę przerywać. - akurat

- OK. Później zapytałam się go o Ruth. 

- I co? - wiedziałam, że nie wytrzymam - No tak. Przepraszam. Mów dalej!

Przekręciła oczami. 

- Byli parą, ale zerwali, bo... Jakby to powiedzieć? Hmm... Już wiem! Okazała się być jego psychofanką! - otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, ale nie było mi to dane - Uprzedzając twoje pytanie... Chodziło o to, że zaczęła go szpiegować, przeszukiwać telefon itp. Stwierdził, że to nie ma sensu i z nią zerwał, ale ona ma mu to za złe. - zrobiła obojętną minę - A potem zapytał czy nie chciałabym iść na jego koncert. 

- Co?! - poderwałam się jak poparzona - Ohh wiem, wiem miałam ci nie przerywać, ale on chce cie zabrać na koncert?!

- No i do tego na backstage. - mówiła jak gdyby nigdy nic

- Nie wierzę! Leo zaproponował mi to samo!

- Co?! 

- Jak tam pójdziemy... - zaczęłam wyobrażać sobie najgorsze

- Poczekaj... - przerwała mi - Na razie o tym nie mówmy. Nie mam na to nastroju. 

- No dobrze. - odpuściłam i ponownie usiadłam na łóżku

- Wracając... Zgodziłam się, a on mnie podniósł i zakręcił. Potem położył mnie na tym kocu, ale się nie odsuwał. Nie mogłam tego znieść i... pocałowałam go.

Pisnęłam.

- Nie wierzę! Co dalej? - nie mogłam usiedzieć w miejscu

- No a potem ty zadzwoniłaś i czar prysł. - musiała zauważyć smutek w moich oczach, bo wtrąciła - ale spokojnie. Nic się nie stało. Potem zaczął padać deszcz, więc wróciliśmy do domu. Charlie dał mi swoje ciuchy... których mu nie oddałam! Ehh.. Trudno. Myślę, że nie będzie za nimi tęsknić. - parsknęłam śmiechem. - No a potem oglądaliśmy Ted'a do puki nie zadzwoniła mama. Charlie się o ciebie martwił. - uśmiechnęła się do mnie

- Martwił się? O mnie?

- Już chciał do ciebie jechać, ale mu nie pozwoliłam, a on się zapytał czemu, a ja na to: Bo tam może być L... Chodziło mi o Leo! Nie skończyłam i powiedziałam lekarz, a potem o powiedziałam mu jakąś głupią historyjkę o tym jak się rodziłaś i jak zobaczyłam lekarza całego w ludzkiej krwi, którego się przestraszyłam i dlatego tam nie możemy jechać. - po policzkach spływały jej łzy.

- Trzymaj. -  podałam jej pudełko chusteczek

- Ale to nie wszystko... On... On chciał mnie pocałować.... a ja... - jąkała się - a ja podstawiłam mu rękę zamiast ust i uciekłam. 

~Ashley~

Czułam się jakby ktoś odkręcił zawór w mojej głowie. Łzy spływały po mojej twarzy i spadały na kołdrę. Maggie się do mnie przysunęła i mocno przytuliła. 

- Mag ja go okłamałam! Doprowadziłam do smutku. Nie mogłam go pocałować. On... Ja nie chcę przeżywać tego jeszcze raz. - odsunęłam się od niej - Nie mogę go całować, dawać nadziei na to, że będziemy razem, bo nie będziemy. - spojrzałam na nią. W jej oczach widziałam współczucie i zrozumienie. 

Co jak co, ale mam najlepszą siostrę na świecie! Nikt nie potrafi pocieszać tak jak to robi Mag.

- A co powiesz na taki siostrzany wieczorek jak za dawnych lat? - spytała a na mojej twarzy od razu pojawił się uśmiech.

Nie wiem jak ona to robi, ale w tamtym momencie wydawało mi się, że to jedyna sensowna opcja.

- Jeszcze pytasz?

Maggie tylko zaklaskała w ręce i wybiegła z pokoju. Przynajmniej o nim zapomnę. Choć na chwilę...

Pobiegłam, nie no dobra zeszłam na dół i zrobiłam nam kakao. Wsadziłam słomki i wrzuciłam kilka pianek do środka. Wróciłam do pokoju, choć teraz DZIĘKI MAGGIE wygląda jak burdel (nie taki burdel zboczuchy xd). Na łóżku i podłodze obok niego walały się koce i mililiony poduszek. Na biurku leżały kosmetyki wszelkiego rodzaju, a na dywanie siedziała sprawczyni tego bałaganu z laptopem na kolanach.

- Zostawiłam cie na pięć minut. - oznajmiłam 

- Siadaj. - nie spuściła wzroku z ekranu - Mam taki plan. Najpierw karaoke, potem robimy make-up na ślepo, plotki a na końcu oglądamy wyciskacza łez, czyli Pamiętnik jako wisienka na torcie. - spojrzała na mnie oczekując odpowiedzi. - I? Co ty na to?

- O...OK.

Nasz wieczorek zaczął się karaoke. Za mikrofony posłużyły nam szczotki do włosów. W pewnym momencie podczas obrotu Mag upadła. Tak wiem, że jest niezdarą, ale to nie był TAKI upadek. Wolno doczołgała się do łóżka i oparła o nie plecami. Momentalnie zasłabła. Oczy zaczynały się jej lekko zamykać, a na dodatek zaczęła ciężko oddychać. Kucnęłam przy niej pełna obaw. 

- Mag! Mag, co się dzieje? - przez głowę przelatywały mi tysiące myśli - Czekaj tu! 

Zbiegłam po schodach i wpadłam do kuchni. Chwyciłam napój i pędem wróciłam na górę. Na szczęście brunetka była jeszcze przytomna. Wyciągnęła ręce w moją stronę. Odkręciłam korek i podałam jej butelkę. Wzięła parę łyków i odstawiła ją na bok. Podsunęłam się bliżej niej.

- Lepiej już? - kiwnęła głową normując oddech

- Ashley... - położyłam rękę na jej kolanie starając się dodać jej otuchy - To powraca. 

Szczerze mówiąc spodziewałam się tego, ale dopiero kiedy to od niej usłyszałam dotarło do mnie, że to dzieje się naprawdę. Przytuliłam ją najmocniej jak mogłam. Głaskałam ją po włosach starając się ją uspokoić, choć właściwie ja przeżywałam to bardziej. 

Dziewczyna odsunęła się ode mnie na tyle, żeby spojrzeć mi w oczy. Jej były suche. Ona nie płakała, a ja... No cóż. Patrzyłam na to trochę z innej perspektywy. Ona niektórych rzeczy nie pamięta. To dobrze. Nie potrzebnie miałaby się dołować. 

- Ashley, będzie dobrze. - uśmiechnęła się lekko lecz szczerze

- Musi być. - odwzajemniłam jej gest

~Maggie~

Myślałam, że się z tego wyleczyłam, a jednak... Na szczęście da się z tym żyć, ale... To wszystko znowu wróci. Nie, nie chcę o tym myśleć. 

- Maggie?

- Hm?

- Ale wiesz, że musisz o tym powiedzieć mamie? - a jednak

- Ash...

- Nie Mag. Musisz to zrobić. Trzeba wznowić leczenie. Wyobraź sobie co by się stało gdybyś była w domu sama.

- Proszę cie, nie...

- Masz tydzień. Jak nie to sama jej powiem. 

Ashley jest bardzo stanowcza. Czasem to wkurzające, ale tym razem wiem, że robi dla mojego dobra. Zaczęło mi się wszystko po kolei przypominać. Momentalnie zrobiło mi się źle. Czułam, że zaraz mogę zacząć plakać, ale nie... nie mogę. Płacz ozancza słabość, a ja słaba nie jestem.

- Jasne? - z przemyśleń wyrwała mnie siostra

- Jak słońce. 

Blondynka pomogła mi wstać i przejść na łóżko. Włączyłyśmy film i starałyśmy się zapomnieć o tej sytuacji. Wylałyśmy masę łez. Nie dość, że ostatnie zdarzenia i u mnie i u Ashley nie należały do najprzyjemniejszych to jeszcze oglądałyśmy jakiś wyciskacz łez. 

Kiedy film się skończył od razu zasnęłyśmy. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej moje słoneczka!
No więc tak. Nie ma Polsatu! Kto się cieszy? Ja nie xD
Myślę, że rozdział wyszedł jakiś taki nudny i nijaki. Ogółem średnio mi się podoba.
W każdym razie coś się wydarzyło z Mag. Jak możecie się domyślić jest to choroba. Mam tylko nadzieję, że dobrze ją opisałam. Jak macie pomysł na to jaka to jest - piszcie :D
A teraz przejdźmy do najważniejszej części tej notki. Wybiło 10, 000 wyświetleń!
Nie wiem jak mam wam za to dziękować! <3 Z każdym dniem wyświetleń przybywa, a w związku z tym ja się coraz szerzej uśmiecham --> :D
Dziękuję wam <3
Niestety rozdziały nie będą się pojawiać regularnie :( Przynajmniej na razie. Mam nadzieję, że będzie choć jeden tygodniowo.
Pamiętajcie o komentowaniu, bo to MEGA motywuje :**
Kocham was i jeszcze raz dziękuję ~ Maggielenka