Rozdział 21 "Widok cudzego bólu pozwala łatwiej nosić własny - Boris Akunin"

PRZECZYTAJ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!!!

Kiedy film się skończył od razu zasnęłyśmy. 

Obudziłam się w dość nietypowej pozycji. Kiedy zasypiałam leżałyśmy normalnie, czyli obie miałyśmy głowy w tą samą stronę, a obudziłam się z nogami na poduszce. Jak to zrobiłam? Nie wiem, a najdziwniejsze jest to, że spałyśmy w jednoosobowym łóżku we dwie, więc nawet nie miałam dość miejsca, żeby się przekręcić. Mniejsza o to. Wstałam i przeciągnęłam się. Ashley jeszcze spała, więc po cichu opuściłam jej pokój i udałam się do swojego. Wybrałam ubrania 

a następnie weszłam do łazienki, żeby się odświeżyć. Wyszłam i zeszłam na dół do kuchni. Podeszłam do lodówki po czym wyjęłam z niej sok. Zamknęłam drzwi i dostałam zawału. Stała za nimi moja mama. Złapałam się za serce jakbym chciała sprawdzić czy nadal bije.

- Mamo nie strasz mnie tak! - skarciłam kobietę - Myślałam, że jesteś jeszcze w pracy.

- Miałam być, ale wyszłam trochę wcześniej. Ashley nadal śpi?

- Nie. - odpowiedziała blondynka, krótka właśnie stanęła w drzwiach. Tym razem to mama dostała zawału. Hehe. Matko jaki ze mnie zły charakter się robi. 

- Dziewczyno ja tu zejdę za chwilę! 

Mama odwróciła się do szafki, a ja w tym czasie wymieniłam się spojrzeniami z siostrą. Nie, nie, nie - błagałam ją w duchu, ale ona myśli tylko o sobie! Otworzyła usta i w tym momencie mama jej przerwała. Moje zbawienie.

- Jak było wczoraj? Poradziłyście sobie jakoś? - albo wróg

~Ashley~

Maggie spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem, ale ze mną nie tak łatwo.

- Dobrze się składa. Niech Mag ci opowie o tym co się wczoraj wydarzyło, a ja pójdę się przebrać. - wyparowałam i nie spoglądając na brunetkę opuściłam pomieszczenie.

Wiem, że będzie jej ciężko, ale robię to dla jej dobra. Jak sobie myślę co by się stało gdyby w tamtym czasie była w domu sama ciarki mnie przechodzą. W nocy budziłam się parę razy i sprawdzałam czy oddycha. Czuję się za nią odpowiedzialna i nie chce jej stracić.
Weszłam do łazienki i wykonałam wszystkie poranne czynności.

~Maggie~
Ashley wyszła z kuchni i zostawiła mnie na pastwę losu.
- To... Co robiłyście podczas mojej nieobecności?
Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Powiedzieć prawdę czy skłamać? Nie chcę okłamywać mamy, bo to mama. Prędzej czy później dowie się jak było naprawdę, ale ja nie jestem jeszcze na to gotowa. Przyjdzie czas.
- Zrobiłyśmy sobie siostrzany wieczór. - powiedziałam szybko
- O to fajnie.

- Mhm. - już chciałam wstać, ale kobieta mi nie pozwoliła
- No, ale opowiedz mi o tym. Co takiego się wczoraj stało? - Ehh... Nie pomagasz.
Myśl Mag! Myśl!
- Ashley zbiła szklankę! - to nie jest kłamstwo
- I to jest to 'coś'? - spytała z niedowierzaniem
- Tak! - odpowiedziałam pewnie. - Tylko, że zbiła jedną z tych droższych, ale spokojnie sytuacja została opanowana. - zapewniłam ją starając się odwieść ją od tematu wczorajszego wieczoru.
- No trudno. Zdarza się. - kobieta lekko posmutniała.
- Zaraz wracam! - rzuciłam i wybiegłam z kuchni.
Czuję, że jeszcze chwila i mogłoby być źle. Ze mną. Wbiegłam po schodach i wpadłam na blondynkę.

No to świetnie.
- I jak? Powiedziałaś? - spytała pełna nadziei
- Tak! - odrzekłam i ruszyłam szybkim krokiem w stronę mojego pokoju.
Już miałam nacisnąć klamkę i zniknąć za drzwiami, ale jak widać nie było mi to dane.
- Mag? - odwróciłam się do siostry - Jestem z ciebie dumna. - posłała mi uśmiech.
Odwzajemniłam go tyle, że mój był sztuczny. Mamy nie okłamałam. Ukryłam tylko przed nią pewną sprawę. Za to Ash... Ehh... Czy życie musi takie być?!

Weszłam do pomieszczenia i położyłam się na łóżku zastanawiając się jak przekazać tą informację mamie.
Po chwili jednak usłyszałam mój telefon. Sięgnęłam po niego i spojrzałam na wyświetlacz.
- Nieznany numer... - powiedziałam do siebie
Odebrałam, a po drugiej stronie usłyszałam ten wyjątkowy głos.

- Hej. Pamiętasz mnie? - spytała, a ja już wiedziałam kto jest po drugiej stronie
- Eee... A kim jesteś?
- Haha bardzo śmieszne! - odpowiedziała ironicznie
- Wiem. - zaśmiałam się - Jak mogłabym o tobie zapomnieć?
- Co powiesz na małe zakupy?
- Powiem: oczywiście!
- To za 15 minut w parku?
- OK.
- Do zobaczenia.
- Czekaj! A... Tak z ciekawości skąd masz mój numer?
- Tajemnica hehe - zaczęła się śmiać jak czarny charakter po czym się rozłączyła.

- Czyli rozmowa z mamą będzie musiała poczekać. No trudno.
Wzięłam torebkę i zaszłam na dół.  Zatrzymałam się jednak w połowie schodów. Spojrzałam na mój nadgarstek i momentalnie posmutniałam. Zawróciłam i weszłam ponownie do pokoju. Podeszłam do komody. Odsunęłam pierwszą szufladę i zaczęłam ją przeszukiwać. W pewnym momencie dostrzegłam to czego szukałam. Sięgnęłam po to ręką i szybkim ruchem włożyłam bransoletkę. Zbiegłam na dół, założyłam buty i wyszłam z domu. Szłam przez miasto. Co jakiś czas spoglądałam na mój nadgarstek. Po chwili byłam na miejscu. Zauważyłam brunetkę stojącą przy drzewie.
- Tilly! - krzynęłam, a dziewczyna się odwróciła
- Mag! - odkrzyknęła
Podbiegła do mnie i się przytuliła.  Ruszyłyśmy w stronę centrum. Weszłyśmy do 21. sklepu i zostałyśmy zaatakowane. Mówiąc 'zaatakowane' nie mam na myśli, że ktoś nas pobił, a to, że podbiegła do nas piątka dziewczyn. A właściwie nie do NAS a do Tilly. W końcu to ona jest gwiazdą nie ja. Robiły sobie zdjęcia, brunetka dawała im autografy, przytulały się, czyli normalne spotkanie z idolem. W pewnym momencie jedna z nich spytała:
- A ty... kim jesteś? - oczywiście zwróciła się do mnie
- Ona jest dzie... - zaczęła Matilda, ale nie pozwoliłam jej skończyć
- Dzielną przyjaciółką i ochroną. - rzuciłam i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że to co powiedziałam nie miało sensu.
Blondynka spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Kiedy byłyśmy już same Matilda poszła do toalety, a ja zostałam w sklepie. Przeglądałam właśnie wieszak z sukienkami, kiedy usłyszałam za sobą głos.
- Znam twój sekret.
Odwróciłam się i  zobaczyłam tą samą dziewczynę, która zadała to kłopotliwe pytanie.
- Ale jaki sekret?
- Wiem, że jesteś dziewczyną Leo.
Szczerze mówiąc nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Niby skąd to wie? No dobra to moje wtrącenie mogło być dziwne, ale żeby aż tak.
- A... ale skąd to wiesz? - zająknęłam się
- Radzę ci tego nie ukrywać. Prędzej czy później to wyjdzie na jaw. Im szybciej to ujawnisz tym lepiej dla ciebie. - powiedziała nie zważając na moje pytanie
- Ale ja...
- Jak myślisz czy Bambinos chciałyby, żeby Leo zestarzał się w samotności czy znalazł sobie dziewczynę? - zaśmiałam się - Zapewniam cię, że może nie wszystkie, ale na pewno część będzie cie wspierać i cieszyć się z waszego szczęścia. Po jakiś czasie te przeciwne po prostu będą musiały się z tym pogodzić. - uśmiechnęła się do mnie życzliwie co odwzajemniłam. - Jestem Emma.
- Maggie. - uścisnęłam jej dłoń.
Blondynka wyciągnęła z torebki notatnik i długopis. Zapisała coś po czym wyrwała kartkę i mi ją wręczyła.
- W razie wal jak w dym.
- Bardzo ci dziękuję. - przytuliłam ją
- Nie ma za co. - odsunęłyśmy się od siebie
- Ale... Skąd wiesz, że jestem z Leo?
- Swój pozna swego.
Posłała mi jeszcze tajemniczy uśmiech i oddaliła się. Stałam chwilę w bezruchu. Byłam w szoku. Spodziewałam się raczej czegoś typu: "Odwal się od Leo" albo "To nie twoja liga", ale nie. Ona dała mi radę. Pomogła mi. Była na prawdę bardzo miła i taka... tajemnicza. Tylko co miało oznaczać 'Swój pozna swego.'
Schowałam kartkę do kieszeni i wyszłam ze sklepu. Razem z Matildą poszłyśmy do Starbucks'a. Ja zajęłam nam miejsce, a ona poszła zamówić napoje.
- Voila! - postawiła kubki na stole.
Wyjęłam portfel i wręczyłam jej pieniądze.
- Ale za co to? - spytała zupełnie tak ja gdyby nie wiedziała o co chodzi
- No za kawę.
Dziewczyna podniosła ręce w geście obrony. Ja jednak nie dałam za wygraną i wyciągnęłam rękę w jej stronę jeszcze bardziej. Na moje nieszczęście podwinął mi się rękaw. Ten z bransoletką. Brunetka spojrzała na mój nadgarstek i posmutniała. Kiedy zorientowałam się na co patrzy chciałam cofnąć rękę, ale nie zdążyłam, bo ją złapała.
- Mag, czy ty...? - zaczęła, ale nie skończyła. Nie chciała kończyć tego zdania
Ja tylko ścisnęłam usta tak, że wyglądały jak kreska i niechętnie pokiwałam głową. Puściła moją rękę.
- Moja przyjaciółka na to choruje. - spojrzała na mnie chcąc podnieść mnie na duchu - To jest choroba z którą da się żyć! Nie jest łatwo, ale to jest wykonalne. Nadzieja umiera ostatnia, a puki masz osoby, które cie wspierają będzie dobrze. Wszyscy są z tobą! Twoja rodzina, ja, Leo... - na to imię trochę się skrzywiłam, co chyba dało się zauważyć, bo brunetka spytała - Leo wie?
Pokręciłam przecząco głową i w tym momencie zadzwonił mi telefon.
- O wilku mowa.




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej dzieci moje kochane! 

Zacznijmy od przeprosin. Rozdział powinien pojawić się w weekend, ale nie miałam czasu go napisać D': Przepraszam.
Nie ma chamskiej końcówki! Kto się cieszy?

Według mnie rozdział wyszedł... No to już wy ocenicie :)

Dziś głównie o Maggie, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

Dobra. Przejdźmy do rzeczy! 

Dla kogoś, kto nie ma bloga to może wydawać się nie ważne, ale nawet nie wiecie ile wasze komentarze mi dają. Są dla mnie bardzo ważne i chciałabym wam za nie ogromnie podziękować. Zachęcam was do komentowania nie tylko u mnie, ale w ogóle. To jest bardzo ważne dla autorów. Jeśli czytasz to komentuj. Nie musisz pisać esejów wystarczy serduszko czy uśmiech. 

Miłego tygodnia wam życzę.

PS Jeśli chcecie być informowani o rozdziałach piszcie w komentarzach :**

~ Maggielenka