Rozdział 24 "Nie poddawaj sie nawet kiedy spadasz z urwiska. Nigdy nie wiesz co przydarzy się w drodze na dół. ~ Nancy Farmer ~ Dziki Ogień"

  
Ten rozdzialik dedykuję mojej Kai (ty razem poprawnie xD). Jesteś największym fejmem jakiego znam. Kocham cię i trzymam za ciebie kciuki. Dziękuję za wszystko co dla mnie robisz.


- Ale ja... ja go nie kocham... 

- zająknęła się - Nie tak. Kocham go, ale jak przyjaciela, nie chłopaka.
- Przyjaciela?! Dziewczyno on chciał cię poprosić o chodzenie! - wypaliłam
- CO?!
- W co ty się wpakowałaś...
- Ja nie myślałam, że to tak wyjdzie. - po jej policzkach zaczęły spływać łzy - Jestem idiotką! Głupią pustą idiotką!
- Nie mów tak. - przytuliłam ją
- Jestem gorsza od Ruth!
- Przestań! Zabraniam ci tak mówić! OK wpakowałaś się w niezłe główno, ale wyplączesz się z tego! Nie takie rzeczy już robiłaś. A jakby coś to pamiętaj, że zawsze ci pomogę.
- Dziękuję.
- Tylko proszę cię, załatw to szybko i bezboleśnie. Charlie nie zasługuje na...
- Na mnie. Wiem o tym.
- Nie to chciałam powiedzieć. On nie zasługuje na takie traktowanie. Musisz się zdecydować czy o niego walczysz czy przesyajesz go krzywdzić.
- Ja nie chce, żeby on przeze mnie cierpiał.
- Czyli ci na nim zależy.
- No... tak. - przyznała nieśmiało z lekkim uśmiechem, który znikł zaraz po wypowiedzeniu tych słów
Rozmawiałyśmy jeszcze  z półtorej godziny. Teraz obie mamy problemy. Ja jestem chora i muszę zmierzyć się z opowiedzeniem tego mamie oraz Leo, a na dodatek niebawem ogłosimy, że jesteśmy razem. Już widzę te hejty na mnie pod każdym postem chłopaków. Za to Ashley ma ciężki okres. Zakochała się w niej gwiazda, której nie darzy tym samym uczuciem, a jakby tego było mało przyjeżdża jej ex. Życie jest piękne! Aha, na pewno.

~Ashley~
Ciągle bije się z myślami. Tak to prawda, Charlie jest cudowną osobą i kochanym przyjacielem, ale chłopakiem? Może dla innej, ale ja... Nie. Ja nie chce z nim być.
- A tak... Czysto teoretycznie... Co byś mu powiedziała?
- Nie wiem. - zastanowiłam się chwilę nad odpowiedzią - Mag tylko nie zrozum mnie źle. Ja po prostu...
- Cześć dziewczynki! - krzyknęła mama otwierając drzwi frontowe.
- Cześć. - odpowiedziałam lekko się uśmiechając
Kobieta udała się do kuchni, żeby rozpakować zakupy.
- Mag ja po prostu...
- Ashley, - przerwała mi - nie musisz się przede mną tłumaczyć.
Dziewczyna się uśmiechnęła i przytuliła mnie.
To prawda, że dostalam od niej lekki ochrzan ładniej mówiąc, ale mimo to wiem, że mogę na nią liczyć i powiedzieć jej o wszystkim, a ona mi pomoże. To dla mnie bardzo ważne.
Po zakończonej rozmowie poszłam do łazienki i wzięłam zimny prysznic. Mam wrażenie, że na mokro najlepiej mi się myśli. Wtedy do głowy przychodzą najlepsze pomysły jednak tym razem miałam z tym problem. Zupełnie nie wiedziałam jak mam postąpić w środku do Charliego jak i Jamesa. No tak jest moim byłym, ale czy ktoś powiedział, że ludzie po zerwaniu nie mogą się  przyjaźnić? No dobra, było paru takich, ale to nie znaczy, że mają rację. Nie widziałam go dwa lata! To szmat czasu. Zresztą przyjechał tu tylko na szkolną  wymianę, a co za tym idzie długo się nim nie na cieszę. Osuszyłam się ręcznikiem i spojrzałam w lustro. Oto ja. Dwulicowa, pusta, myślącaca tylko o sobie,  nie zwracająca uwagi na innych Ashley Cowell. Ciągle zadaje sobie pytanie co o we mnie widzi. Zrobił dla mnie tyle pieknych rzeczy, mam cudowne wspomnienia, które nigdy by nie powstały gdyby nie ten blondyn, łączy nas tyle rzeczy. Choćby piosenka. Nasza piosenka od podstaw stwozina przez dwóch nastolatków.
Założyłam pidżame i wyszłam z pomieszczenia. Przekroczyłaam próg mojego królestwa tfu pokoju i zobaczylam łóżko. Moje cudowne, wygodne, mięciusieńkie łóżko. "Łóżko nie pyta. Łóżko rozumie." - pomyślałam i wyszłam pod kołdrę.

~*~

Otworzyłam oczy i ... Nie, nie, nie. Powrót do szarej rzezywistości pełnej problemów i błędów, które popełniam na każdym kroku. Mimo, że ja i Maggie jesteśmy siostrami to znacznie się różnimy. Nie mówie o kolorze włosów tylko o charakterze. Maggie jest pozytywną osobą, która wywołuje uśmiech na twarzach osób, które mija w drodze do szkoły, a ja... No cóż. Jestem typową realistką a może i pesymistką.
Zwlokłam się z mojego przyjaciela (czytaj: łóżka) i doczołgałam się do szafy. Wybrałam biały t-shirt z nadrukiem i shorty w małe kwiatki.

 

 

Zeszłam do kuchni. Mama własnie smarowała kromkę chleba masłem. Wyjęłam z szafki kubek i tym razem bardziej kontrolowałam moje ruchy. Włożyłem do niego torebeczkę herbaty po czym zalałam wrzątkiem. 

- Dobrze, że Mag ci powiedziała. - przerwałam te niezręczną ciszę 

- Sama mogłaś mi o tym powiedzieć.

- Ja jednak uważam, że to ona powinna ci mówić takie rzeczy. 

- Jak chcesz. 

- To... Trzeba będzie wznowić leczenie, tak? - spytałam 

Mama rzuciła nóż na stół. O kurde! Jak... Mag... No to bajka. 

- Jakie leczenie? - spytała starając się powstrzymać od wybuchu gniewu i łez

- Nie... Ty nic nie wiedziałaś? Mag ci nie powiedziała? 

- Jakie leczenie? - kobieta wznowiła pytanie

Postawiłam kubek na stole i ciężko opadłam na krzesło. Kobieta poszła w moje ślady. Teraz już za późno. Powiedziało się A to trzeba powiedzieć B. Wzięłam głęboki oddech i wolno wypuściłam powietrze zupełnie tak jakbym chciała dać sobie więcej czasu.

- Mag miała wczoraj nawrót choroby. - walnęłam prosto z mostu

- O Boże... - kobieta podparła głowę na rękach i spuściła wzrok - Mag opowiadała mi ostłuczonym kubku. Nie myślałam, że może ukrywać przede mną coś takiego.
Zaczęłam szczegółowo opowiadać jej o wczorajszym zdarzeniu. Im dłużej ta rozmowa trwała tym większe łzy spływały nam po policzkach. Z początku chciałam to opowiedzieć bez emocji. Przekazać fakty, ale nie dałam rady. Zbyt ją kocham, żeby mówić takie rzeczy bez skruchy.

- Myślałam, że Mag jest już zdrowa... że to koniec przygody z chorobą... - mama wytarła oczy chusteczką

- Ja też... - wybuchłam jeszcze większym płaczem

Spojrzalam na zegarek i poderwałam się z krzesła.
- 9:34!
- Ashley i tak się już spozniłaś nie zdążysz na lekcje. Nie ma sensu już tam iść.
Zdziwiło mnie zachowanie mamy. Zwykle nie daje nam opuścić ani jednego dnia szkoły, a teraz sama mnie do tego namawia. Nie miałam ochoty unikać wzroku Charliego, a nie mam siły stawić mu czoło.
- Właściwie to masz racje. - odparłam i ponownie usiadłam

~*~

~Maggie~
Lekcje się skończyły. Rozbrzmiał upragniony ostatni dzwonek i wyszłam z Leo przed szkole. Już mieliśmy skręcić w ulicę prowadzącą do naszych domów, kiedy usłyszałam za nami krzyk:
- Leo! Mag!
Odwróciliśmy się i ujrzeliśmy blondyna. Podbiegł do nas i się przywitał.
- No i jak tam z tą twoją Ashley? - spałam jak gdyby obojętnie
Charlie jest osobą, która się przede mną szybko otworzyła. Sama nie wiem czemu, ale bardzo się cieszę, że tak jest. Może to dlatego, że jestem siostrą jego ukochanej, choć właściwie to nie ma związku.
- Wiesz myślałem nad tym wczoraj i doszedłem do wniosku... - wsadzilam rękę do torby i szybko wybrałam numer dziewczyny po czym włączyłam głośnomówiący - że muszę o nią walczyć. Dzięki wam zrozumiałem, że jeśli się kogoś kocha to nie można dać mu odejść albo udawać jakby nigdy nic między nami nie było, no a ja ją kocham i nic nie poradzę na to, że kiedy jej przy mnie nie ma to czuję się jakbym zapomniał z domu części siebie.
- Pięknie to powiedziałeś. - przyznałam
- A po co tu przyjechałeś? - no dzięki za zepsucie tego nastroju Leo.
- A no tak! Miałem cię zabrać do studia. Trzeba ustalić parę kwestii i ponoć nie może cię tam zabraknąć.
- Sam byś sobie świetnie poradził!
- Ja to wiem, ale oni upierają się przy swoim.
Pożegnałam się z chłopakami i wyjęłam telefon z torby.
- Słyszałaś? - spalam z  podekscytowaniem
- Niestety.

- Co?

- Jak on może mnie kochać?

- Miłość nie prostą drogą tylko labiryntem. To nie puzzle dla 2-latków tylko skomplikowana kostka Rubika. Rozumiesz? 

- Nie tak nie może być. On nie jest dla mnie. - słyszałam jak zaciąga nosem - Pora z tym skończyć!

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej dzieci!

Na początek chciałabym  przeprosić za błędy w tekście, bo pisałam na telefonie. 

Prawdopodobnie rozdziały będą się pojawiać e poniedziałki, ale wszystko wyjdzie w praniu xD

Dziękuję za te wszystkie komentarze i wyświetlenia, których jest już ponad 15,000!!

To dzięki wam widnieje tu taka liczba. 

Proszę o komentarze. Nawet o kropkę - . 

Kocham was dzieci moje ~ Maggielenka