18 " - Kubusiu jak sie pisze MIŁOŚĆ? - Prosiaczku, MIŁOŚĆ się nie pisze, MIŁOŚĆ się czuje."

Ten rozdział jest dla wszystkich, którzy czytają moje 'wypociny'. Dziękuje wam! <3

- Jak sobie życzysz. - odpowiedziałem na co ona się zaśmiała

~Maggie~
Leondre cały czas niósł mnie na rękach. Niejednokrotnie mówiłam mu żeby mnie postawił, ale się na to nie zgadzał. Czasem mnie naprawdę denerwuje. Nie chcę być taką dziewczyną z lat 60, która musiała we wszystkim polegać mężczyźnie. Mamy 21 wiek, a jestem silną i niezależną kobietą!

Wyrwałam się na chwile z jego objęć i stanęłam na ziemi. Zrobiłam pierwszy niepewny krok. Po nim drugi i trze... Nie trzeciego nie zrobiłam, bo znowu znalazłam się na rękach Leo. 

- Ej! Sama też bym dała radę. - silna, niezależna kobieta, pamiętaj

- Wiem, że byś dała, ale nie musisz, bo ja tu jestem. - skrzyżowałam ręce udając obrażoną - Nie mogę patrzeć jak się męczysz. - dokończył swoją wypowiedz, a tym samym ugasił moją złość 

Odwróciłam się w jego stronę i dałam mu buziak w policzek. Brunet od razu się rozpromienił. Doszliśmy do domu. Wyjęłam klucze z kieszeni i otworzyłam drzwi. 

- Dzień dobry! - Leo wydarł się na cały dom. Przezorny zawsze ubezpieczony.

- Nikogo nie ma. - odpowiedziałam ciut zła, że przed chwilą wydarł i się do ucha

Chłopak upewnił się rozglądając po pokoju po czym posadził mnie na kanapie. Pobiegł do kuchni i zanim się obejrzałam wrócił z woreczkiem pełnym lodu. Przyłożył mi go do stopy na co zasyczałam, a on szybko cofnął rękę. Wzięłam od niego lód i SAMA (niezależna kobieta) przyłożyłam do kostki. Mój Lew poderwał się z kanapy.

- Zaraz wracam! - rzucił i wybiegł z domu

Boje się nawet pomyśleć co on wymyślił. Długo jednak nie musiałam czekać. Leo wrócił z gałęzią! Dobra przesadziłam. Z patykiem. Złamał go na pół. Już chciałam zapytać co ma zamiar z tym zrobić kiedy on znowu uciekł. Wrócił z bandażem. Usiadł obok mnie i przyłożył kawałek drewna do mojej kostki po czym zaczął owijać ją bandażem. Czy to nie jest najlepszy chłopak na świecie?

- Voila! - krzyknął kiedy zakończył dzieło

- Wow! - nie ukrywałam mojego zdumienia - Leo...

- Hmm?

- Kto jest najlepszym chłopakiem na świecie?

- No nie wiem. Charlie? - rozumiem, czyli się bawimy się. 

Pokręciłam przecząco głowa, a on ciągnął dalej.

- Jack? 

- Zgaduj dalej.

- Hmm... Już wiem! - brawo mistrzu - Joey! - a jednak nie

- Ty idioto! - krzyknęłam i rzuciłem się na niego

Devries może nie jest za bardzo... Inteligentny, ale ma refleks. Złapał mnie za nadgarstki blokując moje ruchy i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Kiedy się od siebie odsunęliśmy zapytał:

- Nadal jestem idiotą?

- Nie jesteś zwykłym idiotą. - uśmiechnął się - Jesteś świetnie całującym idiotą! - udał obrażonego i wstał

Poszedł na górę. Ja niestety nie mogłam. Na szczęście po chwili wrócił z laptopem pod pachą.
- Za karę będziemy oglądać film!
- O nie! Tylko nie to! - zaczęłam "skomleć"

- I to ja go wybiorę.
- Za jakie grzechy? - pytałam gestykulując rękoma
Brunet parsknął śmiechem po czym włączył komputer. Szukanie nie zajęło mu dużo czasu. Wybrał film pt.: Turysta. Nie opierałam się bo w końcu Johnny Deep jest moim ulubionym aktorem. Leo oparł się o kanapę, a rękę położył na jej oparciu. Wtuliłam się w niego i złapałam za rękę.

~*~

Usłyszeliśmy przekręcany klucz. Po chwili do domu weszła moja mama z uśmiechem na twarzy, który znikł gdy tylko zobaczyła moją kostkę. Łagodnie mówiąc wpadła w histerię.

- Matko kochana! Dziecko co ci się stało?!
- Ja...
- Kiedy ci się to przytrafiło? Boli cie? Byliście z tym u lekarza? Widział to? Nie? To na co czekacie? - zasypywała nas pytaniami. Jestem pewna, że mogła by tak ciągnąć dalej, ale jej nie pozwoliłam.
- Mamo spokojnie to nic takiego.
Nie wiem jakim cudem moje słowa ją uspokoiły, ale tak było. Usiadła obok mnie lekko dotykając mojej nogi, a przy tym opatrunku.
- Leo? - spytała rodzicielka
- Tak? - odpowiedział niepewnie mój Lew
- Ty to zrobiłeś? - spytała wskazując na bandaż
Chłopak pokiwał głową.
- A kto jak nie on? - spytałam retorycznie
- Jesteś takim Pomysłowym Dobromilem! - zsumowała moja mama
- Kim? - logiczne, że brunet tego nie wiedział o kogo chodzi. W końcu mieszka w Walii i nie ogląda polskich bajek.
- To taka postać z polskiej bajki. - uśmiechnął się
Rodzicielka podniosła się z kanapy.
- Nie ma wyjścia. Jedziemy do szpitala! - serio mamo?
- Ale po co? Nic mi nie jest.
- Maggie, jedziemy. - i ty Leo przeciwko mnie?
Chłopak nie czekał na moją reakcję tylko złapał mnie 'na pannę młodą' i podniósł. Stawiałam mu opór, ale to i tak nie miało sensu, bo chcąc nie chcąc jest ode mnie silniejszy. Mama otworzyła mu drzwi. To jest spisek! Rodzicielka zabrała moją kurtkę, torebkę i buty, bo chłopak wyniósł mnie  Kiedy przekroczyliśmy próg Leo rozluźnił uścisk. Teraz! Teraz! Teraz! 'Wyrwałam' od niego nogi i stanęłam na chodniku. Tak naprawdę to nie mam nic do tego, że jadę do szpitala tylko lubię się z nim tak bawić. Jaka była reakcja mojej mamy?
- Masz białe skarpetki! Zaraz będą szare! - krzyknęła z paniką po czym zaczęła się z nas śmiać
Pobiegłam po trawie okrążając bruneta i już miałam otworzyć drzwi i wpaść do domu, ale chłopak złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Potem odwrócił i zarzucił na plecy. Rodzicielka otworzyła mu tym razem samochodowe drzwi, a on włożył mnie do środka, usiadł obok i zapiął pasy każdego z nas. Kiedy już zakończył operację złapałam go za rękę i dałam buziaka w policzek.

~*~

Podjechaliśmy pod szpital. Wysiadłam z pojazdu, a przede mną już stał Lew. Wyciągnął do mnie ręce, ale tym razem mu na to nie pozwoliłam.
- Tym razem sama dojdę. - odsunęłam jego rękę i zrobiłam krok.
Widziałam w jego oczach szczerą chęć pomocy, ale nie chce być jak małe dziecko, które trzeba prowadzić za rączkę i pilnować, żeby się nie przewróciło. Szedł obok mnie. W końcu sama już nie dawałam rady, więc położyłam rękę na jego ramieniu, a on swoją na moim biodrze starając się lekko mnie unosić. Po chwili doszliśmy do recepcji. Oboje otworzyliśmy usta, ale moja mama nas uprzedziła.
- Dzień dobry.
- Dzie... - ona nawet recepcjonistce przerywa
- Moja córka kuśtyka. Nie wiem może coś sobie złamała albo skręciła. Ja...
- Proszę podać imię dziecka. - kobieta nie była jej dłużna
- Maggie Cowell.
- Mhm dobrze. - zapisała coś w komputerze - Proszę kierować się pod salę numer 89. Lekarz powinien przyjąć państwa za jakieś 5 minut.
- Dobrze. Dziękuję. - rzuciła moja mama
Odwróciłam się i zaczęłam iść. To sprawiało mi coraz większy ból. Już miałam zwrócić się do Leo i pozwolić mu mnie tam zanieść kiedy wyprzedził mnie, stanął do mnie plecami i zarzucił mnie na swoje. A wszystko zrobił tak szybko, że zanim się obejrzałam jechałam na lwie.

Doszliśmy pod salę i usiedliśmy na krzesełkach.

~Ashley~
Oglądaliśmy Ted'a kiedy mój telefon zaczął dzwonić. Zrzuciłam go z łóżka i starałam się nie zwracać na niego uwagi. Serio mam już go dość.
- Nie odbierzesz? - dzięki Charlie
- Ehh... no dobra.
Podniosłam się i wolnym krokiem udałam się po uprzednio rzuconą rzecz. Podniosłam ją i spojrzałam na wyświetlacz 'Mamuś'. Odebrałam i usłyszałam głos rodzicielki.
- Mamo, co się stało?
- Maggie... miała taki jakby wypadek...
- Wypadek?!
- To znaczy nie wypadek a upadek...
- Jaki upadek?! Ale coś jej jest? - zaczęłam się martwić o siostrę
- Na razie nie wiadomo.
- Ale jest przytomna? Żyje?
- Tak. - właśnie mi się coś przypomniało. Mama... ona nie powie mi jak jest naprawdę tylko jak ona myśli, że jest.
- OK mamo. Zaraz będę. - spławiłam ją, żeby zadzwonić do Mag i dowiedzieć jak jest NAPRAWDĘ.
Odwróciłam się i zobaczyłam Charliego ze zmartwioną miną. No tak mogło to zabrzmieć poważnie.
- Co się stało? Jedziemy gdzieś?
- Nie na razie nie. - zdziwił się, więc mu wszystko wytłumaczyłam - Dzwoniła moja mama. Mówiła, że moja siostra jest w szpitalu.
- W szpitalu?!
- Tak, ale... Mama zawsze wyolbrzymia tego typu sprawy. Zadzwonię do Mag i dowiem się jak jest.
Blondyn pokiwał głową. Usiadłam na łóżku i wykonałam telefon do siostry.

~Maggie~
Mama odeszła na bok i zadzwoniła do kogoś. Chwilę z nim rozmawiała po czym wróciła do nas.
- Gdzie dzwoniłaś? - spytałam
- Do Ashley.
- Do Ashley?! - byłam MEGA wkurzona. Po pierwsze mama na 100% przesadziła z moim stanem zdrowia, bo tak jest zawsze. No jednym słowem jest troszkę nadopiekuńcza i zwykle wszystko wyolbrzymia, ale ważniejsze jest to, że jeśli Ash tu przyjdzie to nasza tajemnica już nie będzie tajemnicą.
- Tak. Mówiła, że zaraz tu będzie. - mało brakowało a bym wybuchła. Na szczęście mój telefon zawibrował, a na wyświetlaczu zobaczyłam 'Siostruś <3' Uff... Może mama nie zawaliła sprawy.
- Halo? - zaczęłam
- Wszystko OK czy mama znowu przesadziła? - czyli się domyśła
- Zdecydowanie to drugie. - zaśmiałyśmy się
- Ale co ci w ogóle jest?
- Właściwie to nic. Mam tylko coś z kostką, ale to nic poważnego.
- Tak?
- Nie musisz przyjeżdżać.
- OK.
- Dobra to bye.
- Beyos.
Lekarz otworzył drzwi i zaprosił nas do środka. Leo od razu mnie podniósł, a kiedy byliśmy w sali położył na szpitalnym łóżku.
- No więc co ci jest panienko? - spytał
- Wydaje mi się, że skręciłam kostkę, ale szczerze to sama nie wiem.
- No dobrze to zobaczmy co się stało. - mężczyzna podszedł do mnie i powoli zaczął odwijać opatrunek. - Ciekawe...
- To coś poważnego? - mama włączyła się do rozmowy
- Nie ja nie o tym. Ciekawy opatrunek. Kto go zrobił?
- To mój chłopak- spojrzałam na bruneta, który uniósł kąciki ust.

- Masz bardzo zdolnego chłopaka.
- Wiem o tym. - uśmiechnęłam się do niego
Lekarz pokręcił trochę moją stopą, zrobił jej prześwietlenie, które trwało krócej niż myślałam i po jakiś 15 minutach wiedział co mi jest.
- Twoja kostka jest skręcona. Założymy ci opatrunek i po jakimś tygodniu, dwóch powinno być OK.
Na twarzy rodzicielki pojawił się uśmiech na mojej... też, ale mniejszy. W końcu 2 tygodnie z unieruchomioną kostką to nie było moje marzenie. No, ale cóż. Życie nie składa się tylko z przyjemnych sytuacji.
Doktor odwrócił się w stronę bruneta.
- Miałeś świetny pomysł z tym patykiem. Dzięki niemu nie doszło do niczego poważniejszego oprócz skręcenia. Mało brakowało, a noga mogła być złamana.
Leo się lekko zarumienił. Aww jaki on słodki.
- Dobrze no to chyba tyle. Zgłoście się za jakiś czas na kontrolę.
- Dziękuję. - odpowiedziałam
Brunet do mnie podszedł i zarzucił na plecy.

Z początku dałam się jak opętana nie zważając, że jestem w szpitalu. Devries wybiegł z budynku. Po chwili mama do nas doszła i ruszyliśmy. Dojechaliśmy do domu. Stanęliśmy pod drzwiami i usłyszałam tylko krzyk mamy:
- Nie!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej kochani!
Na początku chciałabym wam podziękować za tyle miłych komentarzy pod ostatnim postem.
Jesteście kochani <3
Rozdział jest dłuższy! :D Piszcie co myślicie o końcówce i w ogóle.
Jestem MEGA podjarana, bo wczoraj byłam na YSoT!
Dobra kończę.
Kocham was ~ Maggielenka
KOMENTUJCIE :**